Ζώντας με το τραύμα
Ζώντας με ένα τραύμα - είτε αυτό αφορά σε καταστροφικό γεγονός, μια κακοποιητική συμπεριφορά ή ένα θάνατο - αισθανόμαστε ότι η γη συνεχίζει να γυρίζει ενόσω ο εσωτερικός μας κόσμος φαντάζει συρρικνωμένος. Αυτή η διαφορά ανάμεσα στο τι συμβαίνει έξω από μας και στο πώς νιώθουμε εσωτερικά,συνιστά ένα ευρύτερο κομμάτι της απώλειας του κοινωνικού μας εαυτού που μοιάζει να έχει πάρει σαφή θέση έξω από τον κύκλο της ζωής. Το να συνεχίζουμε κάποιες ή όλες τις δραστηριότητες της ημέρας ενώ εσωτερικά πονάμε, υποφέρουμε και κουβαλάμε το τραύμα, αποτελεί μια διαδικασία που μοιάζει με βουνό ή με ανυπέρβλητο εμπόδιο. Η προσαρμογή σε μια "κανονικότητα" είναι δύσκολη. Αλλά ποια μπορεί να είναι αυτή η κανονικότητα όταν λείπουν κομμάτια από αυτό που γνωρίζαμε και αγαπούσαμε στο παρελθόν; Και πώς μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι θα "ξαναγυρίσουμε" σε οτιδήποτε, όταν όλα έχουν αλλάξει;
Το τραύμα αποτυπώνεται στο σώμα και στο τρόπο λειτουργίας του οργανισμού μας με περισσότερους από έναν τρόπους. Δεν μπορούμε να το ξεριζώσουμε από μέσα μας, όμως μπορούμε να το μεταβολίσουμε σε γνώση και δύναμη σταδιακά, μέσα από συστηματική επεξεργασία, θεραπεία διαχείρισης της απώλειας και δουλειά με το σώμα (bodywork). Τεχνικές από η χρήση ημερολογίων διάθεσης και αναστοχασμού (journalling) είναι επίσης χρήσιμες στο να καταγράφουν τη διαδρομή που διανύουμε και να μας βοηθούν να θυμόμαστε τα σημαντικότερα ορόσημα: αργότερα, μπορούμε να τα συζητήσουμε με τον θεραπευτή μας, να ανατρέξουμε στα σημαντικότερα σημεία τους για βαθύτερη ανάλυση, όταν θα είμαστε έτοιμοι.
Ακόμα, είναι σημαντικό να μη χάσουμε την επαφή μας με τους ανθρώπους που μπορούν να μας στηρίξουν, σε πρακτικό ή συναισθηματικό επίπεδο. Φτιάχνουμε αυτό τον μικρό κύκλο υποστήριξης από αυτούς που θα λειτουργήσουν ως ακροατές, χωρίς διάθεση κριτικής. Δεν μας ενδιαφέρει αν κάποιος απαραίτητα μοιράζεται τα ίδια βιώματα με τα δικά μας, αρκεί να μπορεί να κατανοήσει τη δική μας θέση, χωρίς συγκρίσεις, δηλαδή να δει τον τρόπο που άλλαξε η δική μας ζωή τούτη τη δεδομένη στιγμή. Σημαντικά στοιχεία αυτής της υποστηρικτικής διαδικασίας είναι ο χρόνος που χρειάζεται για την επούλωση (επούλωση δεν σημαίνει απαλοιφή, σημαίνει ότι μαθαίνω βήμα-βήμα να ζω με το τραύμα) και ο χρόνος για τον καθένα μας είναι διαφορετικός. Επίσης, η ενεργητική ακρόαση και η αγάπη-χωρίς-όρους (το να αποδέχεται κανείς την πιο δύσκολη σου στιγμή δηλαδή χωρίς να σε προτρέπει να κάνεις άλματα "προόδου", έτσι όπως αντιλαμβάνεται ο άλλος την πρόοδο).
Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο, η φροντίδα του εαυτού σε αυτή τη δύσκολη στιγμή δεν είναι μια πράξη εγωισμού αλλά μια κίνηση επιβίωσης. Χρειάζονται οξυγόνο και κάποια αποθέματα ενέργειας που θα μας κάνουν να συνεχίσουμε να παλεύουμε, μέρα με τη μέρα. Η ήπια άσκηση με τη μορφή περιπάτων, η σωστή διατροφή και ο επαρκής ύπνος είναι βασικά στοιχεία προφύλαξης της υγείας μας και πρόληψης περαιτέρω κινδύνων.
Σταδιακά, η ζωή θα ξαναβρεί ένα ρυθμό και πρέπει να τον ξαναβρεί.
Opmerkingen