- Γεωργία Καρβουνάκη
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά: αποσπάσματα από το διαδικτυακό ημερολόγιο της Γεωργίας Καρβουνάκη
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην τοποθεσία ανατολικό μπαλκόνι, όπου ο ήλιος κάνει πιο σημαντικές κι από τα ίδια τα λουλούδια τις σκιές τους, λουλούδια που τα έχουν όλα και συμφέρουν γιατί δεν χρειάζονται ούτε νερό μιας και είναι, φυσικά, τεχνητά, το μόνο πραγματικό είναι οι σκιές (φωτό από Γεωργία Καρβουνάκη)
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά κι ευτυχώς, δηλαδή, γιατί αν είχα πάει διακοπές δεν θα βουτούσα στην πισίνα της P. J. Crook, την οποία πρόσφατα ανακάλυψα με τη βοήθεια του φίλου Η. -την P. J. Crook, όχι την πισίνα- και μαζί βούτηξα σ' έναν κόσμο μαγικό, με επίκεντρο τον άνθρωπο, τις χαρές, τις αναζητήσεις, τη μαγεία της ύπαρξής του, δοσμένα με απλές, καθαρές γραμμές σε σύνθετες απεικονίσεις γεμάτες χρώμα που σε ρουφά και σε κάνει μέρος του έργου κι άλλο που δεν θέλεις!
Τι να διαλέξω δεν ξέρω! Ίσως τα ζαχαρωτά μετά την πισίνα και τον αστακό κι ύστερα χορό μέχρι πρωίας!
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά και τα Σαββατόβραδα τρελά ξεφαντώματα στην τοποθεσία σπίτι και έρχομαι να ερωτήσω: ποία η διαφορά να το διαβάζω στην παραλία, πλάι στο κύμα, την ώρα που ο ήλιος έχει παραδοθεί στη μοίρα του και γέρνει πίσω από το πλησιέστερο βουνό να ξαποστάσει -ύστερα από τις υπερωρίες που δούλεψε ξεροψήνοντας ανύποπτα παραμελημένα παιδάκια και ζαρωμένες τηγανητές κυρίες απροσδιορίστου ηλικίας και να τους εξασφαλίσει μελάνωμα και πρόωρη γήρανση αντιστοίχως- κι έρχεται ο μπιτς μπόι και σε ρωτά αν θέλεις κάτι κι εσύ του λες την ησυχία μου κι εκείνος σου λέει ότι θέλει να μαζέψει κι εσύ του λες μάζεψε τη γλώσσα σου καλύτερα και πες και στη διπλανή να μαζέψει τα παιδιά της που στριγγλίζουν και κάπου εκεί ξεπροβάλλει ο κύριος Προφιταντιέ έτοιμος να αισθανθεί κάποια καθυστερημένα ψήγματα τρυφερότητας για τον Μπερνάρ αλλά ίσως και να του μπήκε άμμος στα μάτια και πάω να συνεχίσω το διάβασμα.
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά αλλά κάπου κοντά καραδοκεί - κλασικά - μια θάλασσα με ένα ηλιοβασίλεμα - βγαίνουν σετάκι - που σε τραβούν από τη μύτη.
Ξέρω έναν φίλο, που δεν του αρέσουν οι φωτογραφίες με ηλιοβασιλέματα κι όχι ότι δεν είναι ρομαντική ψυχή. Νομίζω πως φταίει που δεν έχει συνδεθεί συναισθηματικά μαζί τους, δεν γεύτηκε την αλμύρα που τα συνοδεύει τέτοια εποχή, δεν μύρισε το αντηλιακό καρύδα της διπλανής, δεν τον γαργάλησε η άμμος στην πατούσα, δεν είδε την υγρασία να τυλίγει αργά τον ήλιο και το νερό να τον καταπίνει μεθοδικά, την ώρα που κι εκείνος ρουφάει ηδονικά την παγωμένη μπύρα στο μπαράκι τής παραλίας, μασουλώντας πατατάκια κι ακούγοντας το ροκ της νιότης.
Εν ολίγοις, φτιάξε ένα δικό σου ηλιοβασίλεμα, φωτογράφισέ το κι αγάπησέ το ωσάν να είναι το πρώτο που βλέπεις. Σίγουρα είναι μοναδικό.
Ο βίος στην Ελλάδα είναι υπαίθριος, ειδικά το καλοκαίρι. Σε ημιφωτισμένα μπαλκόνια όμορφες παρέες κρυφομιλούν, μεταξωτά ντοματίνια αντέχουν αδιαμαρτύρητα τα ιδρωμένα αγγουράκια κι αγαπούν τα βελούδινα τυριά που έχουν στρέψει το βλέμμα σε ντιπ αβοκάντο και ελαφρές, όπως η περίσταση το απαιτεί, μελιτζανοσαλάτες, έτοιμες κι αυτές να παραδοθούν στα ζωηρά κριτσίνια ηλιόσπορου, που προσφέρουν το άλλοθι μιας σχεδόν δίαιτας. Τα φούλια και τα γιασεμιά ζουν στο ποτήρι που αιωρείται στο κενό, απρόθυμο να βουτήξει στον κόλπο με τα φώτα και την πολυκοσμία ενώ την ίδια στιγμή το αεράκι παρενοχλεί τη φωτογράφο, σαλεύοντας τα πέταλα των μοντέλων.
Υγ. Τα κρασιά λευκά και παγωμένα, τα λικέρ κόκκινα και αρωματικά, τα επιδόρπια λιώνουν.
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά, με μικρές βόλτες στην ορεινή ενδοχώρα.
Είναι κάτι φυτά ταπεινά σαν το πράσο (τον κεντανέ που καλλιεργείται στο χωριό μου, στον πατρικό κήπο), που παίρνουν την εκδίκησή τους με ένα εντυπωσιακό άνθος-συννεφένια μπάλα, που ακουμπά τον ουρανό με απαιτήσεις και τραβά τις παρέες των εντόμων, την ώρα που η Φύση τα προστάζει να κάνουν τη δουλειά για την οποία τα προορίζει.
Αυτά τα άνθη θα γίνουν ματσάκι σε λίγο και θα κρεμαστούν ανάποδα, σαν σύμβολο της προσδοκίας μιας ακόμη χρονιάς καλλιέργειας, που ο σπόρος τους θα εξασφαλίσει.
Όσο πολύπλοκο κι αν φαίνεται είναι απλό, όσο η φυσική τάξη των πραγμάτων (φωτό Γεωργία Καρβουνάκη).
1. Απογοητευμένη από τη γνωριμία της με τον Πρίγκιπα, η Σταχτοπούτα πέταξε το τεκμήριο της ταυτότητάς της σε μια μακρινή γειτονιά για να τον αποπροσανατολίσει.
2. Απογοητευμένος ο Πρίγκιπας, αφού έψαξε ματαίως επί αιώνες την κάτοχο του (υπερμεγέθους) γοβακίου, το άφησε στην ανακύκλωση. Τα ίχνη στη σόλα δεν είναι από το μέλι αλλά από τα λίπη του κάδου.
3. ;
(φωτό Γεωργία Καρβουνάκη)
#Καλοκαίρι_στην_πόλη_Ξανά και τη θάλασσα αν δεν τη βρεις τη φτιάχνεις στη μαγευτική τοποθεσία ανατολικό μπαλκόνι, μια θάλασσα που έχει απ' όλα, με μέσα πρόχειρα, με το "βρισκούμενο" , μέσα σου τα έχεις όλα έτσι κι αλλιώς κι ύστερα ανακαλύπτεις πως αν αποσυνδέσεις το καλοκαίρι ΣΟΥ, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια γυάλινη πιατέλα, ένα μπλε τραπεζάκι κι ένα ηλιόλουστο μπαλκόνι που σημαίνει ότι με άλλα τόσα ΔΕΝ το ξαναφτιάχνεις αλλά ορκίζεσαι κάθε χρόνο πως του χρόνου θα βρεις άλλα υλικά, πιο γυάλινα, πιο μπλε, πιο ηλιόλουστα κι ύστερα πάλι το κουτσοφτιάχνεις με τα ίδια αλλά ορκίζεσαι ξανά κι ας μην πιστεύεις στους όρκους (φωτό Γεωργία Καρβουνάκη).
Ευχαριστούμε πολύ την Γεωργία Καρβουνάκη που μας έδωσε την ευκαιρία να αναδημοσιεύσουμε τα κείμενά της και μερικές από τις φωτογραφίες που τα συνοδεύουν. Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι!
