Ξεσκονίζοντας τα πατάρια του μυαλού...

Τα πατάρια του μυαλού χρειάζονται ξεσκόνισμα και το υπόγειο των συναισθημάτων της ζωής που πέρασε απαιτεί ξεσκαρτάρισμα.  Η Άνοιξη δεν προτρέπει μόνο για ανανέωση της γκαρνταρόμπας και γενική καθαριότητα του σπιτιού: ο δικός μας οίκος, ο μοναδικός μας εαυτός, αυτός που κουβαλάμε μέρα-νύχτα με όλα τα συσσωρευμένα βαρίδια από το περιβάλλον - αυτός που νομίζουμε ότι θα «εξυγιανθεί» αν αλλάξουμε διακόσμηση, ανακατεύοντας τα τραπεζάκια με τις καρέκλες ή καλύπτοντας τους τοίχους των τραυμάτων μας με ζωηρά χρώματα ή υψώνοντας τοίχους σε υποτιθέμενα τοξικούς ανθρώπους που «μας παίρνει» να βγάλουμε από τη ζωή (αγνοώντας την δυσάρεστη αλήθεια ότι πραγματικά τοξικά, λειτουργούν αυτοί που δεν μπορούν να πεταχτούν έξω, επειδή ονομάζονται συγγενείς ή συνεργάτες) – αυτός είναι που πραγματικά πασχίζει να αναπνεύσει και να βγει στο φως.  Και η διαδικασία καθαρισμού των σκέψεων που έχουν βαλτώσει στο μυαλό, των φόβων που έχουν εγκατασταθεί στο σύστημα επειδή κάποιος μας έπεισε ότι η ζωή φτάνει μέχρι εκεί που κάποιος άλλος, και όχι εμείς, μπορεί να απλώσει το χέρι του, διέπεται από τους ίδιους κανόνες που ακολουθούμε όταν αδειάζουμε μια αποθήκη.  Ξεφορτώσου ό,τι δεν σε προχωράει στο επόμενο κεφάλαιο.

Πρόκειται για μια ενσυνείδητη, θεραπευτική διαδικασία που απαιτεί περισσότερο χρόνο από ένα σαββατοκύριακο σφουγγαρίσματος των πατωμάτων και γυαλίσματος των ασημικών της ζωής σου αλλά που κάνει επιτέλους κατανοητή την παρακάτω αλήθεια: αυτά που συμβαίνουν καθημερινά, συμβαίνουν μέσα από εσένα.  Συμβαίνουν μέσα από τα δικά σου, προσωπικά φίλτρα, ανακατεύονται με τον τρόπο που μεγάλωσες και τα μηνύματα με τα οποία έχεις ανατραφεί.  Δεν έγιναν όλα λάθος, ούτε είναι όμως όλα λειτουργικά.  Κάποια σε βοήθησαν στο ξεκίνημα της προσωπικής σου διαδρομής και κάποια άλλα αποτέλεσαν εμπόδιο.  Η τελευταία διαπίστωση, το ότι δηλαδή όχι όλα από αυτά που έμαθες στη ζωή προκειμένου να επιβιώσεις υπήρξαν τελικά βοηθητικά, είναι μια σκληρή συνειδητοποίηση.  Και πρέπει να αφιερώσεις χρόνο για να επιλέξεις τι θα αφήσεις πίσω και τι θα πάρεις μαζί σου για την επόμενη ημέρα.  Χρειάζεται και ένα φτυάρι για τον δρόμο που θα ανοίξεις, λειτουργώντας το με τα χέρια σου.

Σε αρχικά στάδια, λίγοι από εμάς καταλαβαίνουμε ποιοι είμαστε, τι αισθανόμαστε και ποιος «βίδωσε» διαφορετικές, στερεοτυπικές αντιλήψεις, στο κεφάλι μας.  Αυτό είναι όμως το αξεδιάλυτο υλικό από το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.  Αυτή είναι η δουλειά που πρέπει να βάλουμε σε μια σειρά, να τακτοποιήσουμε, να παλέψουμε με αγάπη.  Καθώς προχωράμε μέσα από το πεδίο μάχης που κάποτε ονομαζόταν «ζωή μας», έτοιμοι για να γράψουμε μόνοι μας το επόμενο κεφάλαιο, διψασμένοι για ελευθερία, αντλούμε δύναμη από την πεποίθηση ότι μια άλλη καθημερινότητα είναι εφικτή και αξίζει να τη διεκδικήσουμε: αξίζει, όχι επειδή είμαστε ξεχωριστοί μέσα στα εκατομμύρια του σύμπαντος αλλά επειδή χρειάζεται να υπάρξουμε - με ακέραιο το δυναμικό μας, σε όλο τον πλούτο των δυνατοτήτων μας, χωρίς ενοχές για τις επιθυμίες μας, ετοιμόλογοι στα θέλω, υγιείς στις διεκδικήσεις. 

Σταμάτα να προσπαθείς μέσα από τα «έπιπλα» που σου φράζουν το δρόμο…