Λεωνίδας Σπύρου*: Ο αγώνας μου με την κατάθλιψη – Ένα παράδειγμα προς μίμηση

Το έναυσμα για να γράψω αυτό το άρθρο, το έδωσαν τα Ελληνικά ΜΜΕ που στα ρεπορτάζ τους για το έγκλημα στα Γλυκά Νερά αποκαλούν συνέχεια «ψυχολόγο», μια κυρία που όμως δεν είναι επιστήμονας, δεν είναι ψυχολόγος και δηλώνει ότι κάνει «Life Coaching». Ο χώρος της ψυχικής υγείας έχει γεμίσει άσχετους (επιεικής ο χαρακτηρισμός) που κάνουν τεράστια ζημιά κυρίως στις χάψεις των ανθρώπων, που προφανώς έχουν και αυτοί την προσωπική τους ευθύνη, γιατί πάνε εκεί που τους χαϊδεύουν τα αυτιά, εκεί που δεν νιώθουν σαν αμόρφωτοι και πιστεύουν ότι κάποιος που δεν έχει καμία σχέση με τις επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, που δηλώνει «Life Coach», μπορεί να τους βοηθήσει.

Είμαι ένας άνθρωπος που μπορώ να πω σε αυτή την ζωή έχω ζήσει σχεδόν τα πάντα, τα καλύτερα και τα χειρότερα. Ένα από τα χειρότερα ήταν η ουσιοεξάρτηση από την ηλικία των 14 ετών, μέχρι τα 27. Μέσα από όλο αυτό όμως, είχα την τύχη να απεξαρτηθώ στο “18 ΑΝΩ” και να πέσω στην πηγή με τους επιστήμονες, την ψυχίατρο κυρία Κατερίνα Μάτσα και καμία τριανταριά επιστήμονες, ψυχολόγους που ήταν όλοι δίκη της επιλογή. Η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία είναι ότι καλύτερο έκανα για τον εαυτό μου, σε αυτή την ζωή. Έχω κάνει πολύ δουλειά, γιατί δεν τελειώνει ποτέ αυτό, αν μάθεις τον τρόπο να το δουλεύεις, έχω φτάσει σε ένα πολύ καλό σημείο αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μια μέρα μετά από περισσότερες από δυο δεκαετίες θα είχα πάλι ανάγκη από βοήθεια.

Ο κορονοϊός άλλαξε ριζικά την ζωή μου. Ζω 17 συνεχή χρόνια σε ένα εξωτικό νησί (Μπαλί), που όλη η οικονομία εξαρτάται από τον τουρισμό. Ενάμισι χρόνο παλεύω να επιβιώσω κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες και με διαρκείς αγωνίες. Πούλησα το ένα από τα δυο μαγαζιά μου για να έχω ρευστότητα, κράτησα το δεύτερο αυτό που θεωρώ καλύτερο, έφτιαξα ένα άλλο μαγαζί που όμως το έχω ακόμα κλειστό μέχρι να ανοίξει το νησί, έκανα ένα E shop χονδρικής, μια δουλειά που την έκανα παλαιότερα, αλλά ακόμα και το εμπόριο έχει χτυπηθεί γιατί οι ναύλοι στα μεταφορικά έχουν ανεβεί 300% και έτσι είναι και αυτό στον πάγο, μέχρι να επανέλθει μια Α κανονικότητα στον πλανήτη. Να αγωνίζεσαι με νύχια και με δόντια και συνέχεια να πέφτεις σε τοίχο.

Όλο αυτόν τον ενάμισι χρόνο υπήρχαν στιγμές που λύγισα, στιγμές που έβαλα και τα κλάματα. Είχα φτιάξει μια πολύ ωραία ζωή στον «παράδεισο» και βρισκόμουν συνέχεια ένα βήμα από το να τα χάσω όλα και να βρεθώ άστεγος στην Αθήνα. Να είσαι συνέχεια στα κόκκινα, συνέχεια σε deadline, για να βρίσκεις χρήματα, να στηρίξεις ότι είχες φτιάξει τόσα χρόνια, γιατί ο κορονοϊός με πέτυχε πάνω σε «άνοιγμα», πάνω που είχα επενδύσει τα περισσότερα μετρητά μου σε μια νέα δουλειά. Εδώ επίσης δεν υπάρχει βοήθεια από το κράτος, δεν υπάρχουν συνταξιούχοι και πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι για να κρατάνε κάπως με ρευστότητα την αγορά. Έχασε η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα! Το 80% των επιχειρήσεων άλλαξε χέρια.

Κάπου εκεί ήρθε και ένας τσακωμός με την κόρη μου, που με πείραξε και έχω καταλήξει ότι αυτή ήταν η χαριστική βολή, το σημείο μηδέν. Άρχισα να μην έχω όρεξη να βγαίνω από το σπίτι, να μην έχω διάθεση να κάνω τίποτα και με το ζόρι γυμναζόμουν πάλι στο σπίτι ελάχιστα, για να μην αφήσω και αυτό και γκρεμίσω εντελώς. Αυτό κράτησε 2-3 εβδομάδες, αλλά αντί να καλυτερεύει η κατάσταση μου, χειροτέρευε. Άρχισα να νιώθω μεγάλη κούραση υπνηλία, υπερευαισθησία στο έντερο, μυοσκελετικούς δυνατούς πόνους, ανορεξία και είχα αρχίσει να καταρρέω, δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι.

Κάπου εκεί μίλησα με τον προσωπικό μου γιατρό στην Ελλάδα (παθολόγος λοιμωξιολόγος), που είναι και παιδικός φίλος αλλά και ΤΟΠ στην επιστήμη του. Μου είπε ότι κατά 90%, έχω πάθει καταθλιπτικό επεισόδιο με σοβαρά ψυχοσωματικά. Αυτό ήταν για μένα σοκ. Εγώ, καταθλιπτικό επεισόδιο, τόσο σοβαρό; Μπήκα αμέσως και διάβασα πληροφορίες στην Google και έστειλα και ένα μήνυμα σε μια φίλη μου πολύ καλή ψυχολόγο, που όμως δεν θυμάμαι ούτε καν τι είπαμε στα πεταχτά. Ήξερα από τις γνώσεις μου ότι η περίπτωση μου ήταν αρμοδιότητα ψυχιάτρου και όχι ψυχολόγου, δεν είχα ανάγκη ψυχανάλυσης όπως προτείνουν σαν ένα ακόμα μέρος της θεραπείας της κατάθλιψης, γιατί γνώριζα τα πώς και τα γιατί, τους λόγους και τις αιτίες, μετά από 26 - 27 χρόνια ψυχανάλυση τα κατέχω αυτά καλά.

Χωρίς να χάσω χρόνο έστειλα μήνυμα σε έναν διαδικτυακό καλό φίλο ψυχίατρο, που με κάποιες κουβέντες που είχαμε κάνει στον παρελθόν, είχα αντιληφθεί ότι πέρα από ωραίος τύπος, είναι και καλός επιστήμονας. Αμέσως αυτός ανταποκρίθηκε και μέσα στην ημέρα μιλήσαμε. Από την σύντομη συνεδρία κατέληξε και αυτός ότι είναι είτε καταθλιπτικό επεισόδιο, είτε γενικευμένη διαταραχή άγχους, με βαριά ψυχοσωματικά συμπτώματα, αλλά και ότι δεν έχει σημασία η ακριβής διάγνωση, γιατί και στις δυο περιπτώσεις η θεραπευτική αγωγή είναι η ίδια και μου έδωσε μια αγωγή με αντικαταθλιπτικά και κάτι αλλά εξηγώντας μου μάλιστα το πως δουλεύουν όλα αυτά και ότι θα πρέπει να τα παίρνω για 9 μήνες το λιγότερο και βλέπουμε.

Σήμερα που γράφω αυτό το άρθρο έχει περάσει ένας περίπου μήνας και έχω βρει τον εαυτό μου, είναι απίστευτη η αλλαγή, από εκεί που ήμουν «νεκρός», αναστήθηκα και είμαι γεμάτος ενέργεια, αισιοδοξία και δύναμη. Βοήθησε επίσης κάπως, ότι έλυσα για ένα μεγάλο διάστημα το οικονομικό μου πρόβλημα και ότι στο Μπαλί κάτι αρχίζει να κινείται και ας είναι ακόμα κλειστά τα σύνορα και το ένα μαγαζί που έχω ανοιχτό, αρχίζει κάπως να τσουλάει πάλι. Κυρίως όμως βοήθησε η αγωγή, βοήθησε η επιστήμη, οι επιστήμονες.

Μέσα από τα βάθη της ψυχής μου θέλω να σας πω, μην φοβάστε τις επιστήμες της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, ούτε να φοβάστε το στίγμα. Το στίγμα της αμορφωσιάς έχουν αυτοί, που θεωρούν ότι είσαι τρελός και ότι στιγματίζεσαι αν απευθυνθείς σε αυτές. Εμένα μου έσωσαν δύο φορές την ζωή. Μια στα 27 μου, στην απεξάρτηση και μια τώρα στα 53, αλλά και όχι μόνο. Η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία που έκανα πριν 26-27 χρόνια, με άλλαξε σαν άνθρωπο, μετά ήμουν ένας άλλος, αυτός που ονειρευόμουν να ήμουν και δεν μπορούσα να είμαι, για αυτό και έκανα χρήση, δεν μου άρεσε ο εαυτός μου και η πραγματικότητα μου.

* Ο Λεωνίδας Σπύρου γεννήθηκε στην Αθήνα και ζει τα τελευταία 16 χρόνια στο Μπαλί Ινδονησίας. Πολίτης του κόσμου, ορθολογιστής, σκεπτικιστής, ασυμβίβαστος, συλλέκτης εμπειριών. Ευχαριστούμε το ηλεκτρονικό περιοδικό FemaleG για την άδεια αναδημοσίευσης του άρθρου. Βρείτε την αρχική δημοσίευση του άρθρου εδώ