Είμαι ένα από αυτά τα πλάσματα που δεν έχεις γνωρίσει πολλά και που επίσης σε έμαθαν να μισοφοβάσαι,να μισοκοροϊδεύεις, να μισοαμφισβητείς και ίσως να μισοσιχαίνεσαι και τα οποία λέγονται τρανς γυναίκες. Θα σου πω όμως για εμένα μπας και αλλάξεις την εικόνα σου. Θα σου πω για εμένα μπας και με δεις. Γιατί η ορατότητα είναι Ζωή.
Ναι είμαι γυναίκα. Κάθε μέρα αποκαλύπτω στον εαυτό μου το βάρος αυτής της φράσης όλο και περισσότερο. Κάθε μέρα γίνομαι όλο και λιγότερο διάφανη, όλο και περισσότερο σίγουρη, όλο και περισσότερο δυνατή.
Κάθε μέρα το πρωί, καλούμαι να αποφασίσω αν θα πάω κόντρα στο σώμα μου, αν θα έχω παρενέργειες και αν θα αυξήσω τα ρίσκα για την υγεία μου από τα φάρμακα μου, αν θα επιλέξω την ύπαρξη μου. Κάθε μέρα, εδώ και αρκετούς μήνες κάνω την ίδια επιλογή: Ναι. Σίγουρα ναι.
Κάθε μέρα, σαν και εσένα ακριβώς, κοιτιέμαι στο καθρέπτη και δε μου αρέσω, βάφομαι και κάποιες μέρες είμαι χάλια, έχω κακές hair days και δεν έχω τι να βάλω (κάθε μέρα δεν έχω τι να βάλω ). Κάθε μέρα μισώ τη φωνή μου και μέρη από το σώμα μου. Αλλά είναι οκ και αυτό.
Έχω βαφτεί/ξεβαφτεί στο αυτοκίνητο μου για να μη με δουν επισκέπτες που δε ξέρουν, έχω βαφτεί σε θαλαμίσκο σε αντρικές τουαλέτες με το κινητό για καθρέπτη (μυρίζουν άσχημα οι ανδρικές τουαλέτες), έχω παλέψει για να έχω πρόσβαση στο άδυτο που λέγεται γυναικείες τουαλέτες στη δουλειά μ