Θα μπορούσα να απαριθμήσω πολλά από τα θεραπευτικά οφέλη μιας αγκαλιάς και όλα τα πειράματα κοινωνικής ψυχολογίας βρίσκονται εκεί για να μας υπενθυμίσουν το πόσο η αφή, το πλησίασμα στο σώμα, εκείνος ο σύντομος, ασφαλής χώρος ανάμεσα στα χέρια και κοντά στην καρδιά, έχει τη δυνατότητα να χαμηλώσει τους έντονους ρυθμούς του σώματος, να κατευνάσει το άγχος, να μειώσει το αίσθημα υπαρξιακής μοναξιάς και να «ισιώσει το μέσα μας», με τρόπο που αδυνατούν να επιτύχουν άλλες κινήσεις.
Η αγκαλιά είναι αγχολυτική, είναι ανακουφιστική, λειτουργεί ως καταφύγιο. Η αγκαλιά διδάσκει από τη βρεφική ηλικία την κοινωνικοποίηση, αποτελεί δομικό συστατικό της αυτοπεποίθησης, μειώνει τα επίπεδα πόνου, επικοινωνεί συναισθήματα. Τότε λοιπόν γιατί συχνά την περιορίζουμε σε περιστάσεις συγχαρητηρίων ή πένθους; Γιατί αγκαλιαζόμαστε μηχανικά ή από υποχρέωση, σε ενδεδειγμένες κοινωνικές περιστάσεις;
Πόσο έχουμε απομακρυνθεί από την επιβιωτική αξία της αγκαλιάς, σήμερα; Και τελικά, πόσο μπορούμε να γνωρίζουμε το αν είμαστε πραγματικά καλά στη ζωή μας, έχοντας εξοστρακίσει από την καθημερινότητα το άγγιγμα, το κλείσιμο, την επαφή με ένα άλλο κορμί που επίσης γυρεύει να βρει το χαμένο κομμάτι του παζλ μιας ευτυχίας που δε λαμβάνει υπόψη το πόσο φυλακίσαμε τα σώματα μας σε διεκπεραιωτικές αλληλουχίες;
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν περάσει από τις αίθουσες αναμονής πολλών ιατρείων και κλινικών, πιστεύοντας ότι πάσχουν από κάποια ασθένεια. Τα συμπτώματα είναι εκεί, σε όλο τους το μεγαλείο, καταχωρημένα, ομαδοποιημένα, έτοιμα να γίνουν αναφορά στους επαγγελματίες υγείας και κυρίως πολύ αληθινά και βασανιστικά στον τρόπο που αυτοί τα βιώνουν. Αρκετές φορές, οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι δεν έχουν κάποια νόσο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι «δεν έχουν τίποτα». Οι γιατροί, αφού συνταγογραφήσουν φαρμακευτική αγωγή για την ανακούφιση των συμπτωμάτων, τους παραπέμπουν σε κάποιον ψυχίατρο για ήπια αγχόλυση ενώ η περιστρεφόμενη πόρτα των επισκέψεων σε ειδικούς μπορεί να συνεχιστεί μέσα από μια χρόνια ταλαιπωρία του σώματος και του μυαλού από πολλαπλά ερωτηματικά, μικρές ή μεγαλύτερες κρίσεις και αδιέξοδα.
Δεν ισχυρίζομαι ότι η απάντηση στα παραπάνω είναι τόσο υπεραπλουστευμένη ή ότι η αγκαλιά είναι πανάκεια για οποιοδήποτε σωματικό σύμπτωμα δεν μπορεί να ερμηνευθεί διαφορετικά. Είναι όμως συγκλονιστικό το πόσο πολλά από τα σώματα μας είναι παραμελημένα, αόρατα, κατακερματισμένα, βασανισμένα από την αδιαφορία, εγκλωβισμένα σε «στολές εκστρατείας»: σώματα που δεν έχουν αγαπηθεί ούτε από εμάς τις ίδιες, σώματα για τα οποία φυλάγουμε την πιο αδυσώπητη κριτική. Σώματα που χρησιμοποιούμε για πειραματισμό, σώματα στα οποία επιτρέπουμε μόνο τις στερήσεις, όχι τις απολαύσεις. Σώματα που δεν έχουν λάβει αρκετές αγκαλιές, που δεν τα έχει σφίξει κάποιος με τρόπο που να σπάσει από μέσα τους την κατάρα της ωραίας κοιμωμένης, που χρειάστηκε να «κοιμηθεί» για να πάψει να αισθάνεται.
Η αγκαλιά είναι η αφετηρία για να συμπληρώσουμε όλο το υπόλοιπο διαβατήριο υγείας – αν αναρωτιέσαι από που να ξεκινήσεις να σχεδιάζεις το ολοκληρωμένο πρόγραμμα ψυχικής και σωματικής ισορροπίας σου, ξεκίνα από τη θέση ανάμεσα.
Comments