Γράφουν οι άνδρες ρομαντική λογοτεχνία;

Τον χειμώνα που μας πέρασε, αίσθηση σημείωσε στον βιβλιοφιλικό κόσμο το μυθιστόρημα του Ιωάννη Αναγνωστόπουλου Έξοδος, Αριθμός 1 (βρες την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου εδώ) σχετικά με την συναισθηματική διαδρομή ενός άνδρα στην προσπάθεια βαθύτερης κατανόησης των σχέσεων και του κόσμου που αυτές πλάθουν, γύρω του. Και αυτό επειδή δεν έχουμε συνηθίσει τους άνδρες να μιλούν - πολύ περισσότερο δε να αναλύουν και να διερευνούν τις λεπτές αποχρώσεις των συναισθηματικών δεσμών - οι ίδιοι. Η θεώρηση του σχεσιακού "δράματος" έρχεται κυρίως από καταγραφές και μαρτυρίες γυναικών ενώ υπάρχει πλήθος βιβλίων εκεί έξω για όσους επιζητούν συμβουλές και tips διαχείρισης αυτού του πεδίου που μοιάζει σε πολλές και πολλούς στάσιμο ενώ προκαλεί δέος και πόνο για τους πληγωμένους της αγάπης και του έρωτα. Σύμφωνα με την Δέσποινα Λιμνιωτάκη, Κοινωνική Ψυχολόγο και Συνιδρύτρια της The Healing Tree community for Mental Health η οποία έγραψε και την εισαγωγή στο βιβλίο: "Χρειαζόμαστε περισσότερα αναγνώσματα που ρίχνουν φως σε ανομολόγητες πλευρές του πώς σκέφτονται, δρουν, αντιδρούν, διαχειρίζονται τη ζωή και τις σχέσεις οι άνδρες [...] Η ιστορία των ανδρών γραμμένη από τους ίδιους, μας φέρνει λίγο πιο κοντά στην πολυπόθητη ισότητα, στην κατανόηση της ιδιαίτερης θέσης των δρώντων σε αυτή, των κινήτρων και των συμπεριφορών που, τελικά, επηρεάζουν όλους μας."

Ο συγγραφέας του Έξοδος, Αριθμός 1, Ιωάννης Αναγνωστόπουλος, συνομιλεί παρακάτω με τη Δέσποινα Λιμνιωτάκη σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη για το πώς έχουμε αφήσει έξω την ανδρική ματιά που τόσο χρειαζόμαστε, για να συνδημιουργήσουμε ένα κόσμο στον οποίο οι σχέσεις θα έχουν βάθος και διάρκεια:

Δέσποινα Λιμνιωτάκη: Γιατί δεν συναντάμε συχνά ιστορίες για συναισθηματικές σχέσεις, γραμμένες από την οπτική γωνία του άνδρα;

Γιάννης Αναγνωστόπουλος: Γιατί οι άντρες είναι θύματα του ίδιου κόσμου που έφτιαξαν και που τους έφτιαξε. Βασικά, όλοι είμαστε θύματα αυτού του κόσμου, γυναίκες και άντρες. Οι άνθρωποι γενικά είναι θύματα ενός μοντέλου που κάποτε ίσως λειτουργούσε για λόγους επιβίωσης αλλά τώρα είναι παρωχημένο/ξεπερασμένο. Το μοντέλο αυτό απαιτεί προσήλωση στο ζητούμενο της επιβίωσης που, κακά τα ψέματα, δεν ειναι πλέον ζητούμενο (εύχομαι να μην χρειαστεί ξανά να γίνει). Είναι το μοντέλο που βλέπει τον άνθρωπο σαν μηχανή αναπαραγωγής και ζωώδους δύναμης. Που "προστατεύει" βιολογικά τα αδύναμα μέλη της αγέλης, ναι και τις γυναίκες, από αρκούδες και κατακλυσμούς. Που απαγορεύει τη "στάση" για να σκεφτούμε. Δεν "τάιζε" ποτέ, δεν έφερνε ψωμί αυτή η "στάση". Και έτσι συνεχίζουμε δυστυχώς. Ο άντρας δεν πρέπει να κλαίει, να έχει συναισθηματική αποφόρτιση, να φαίνεται "αδύναμος". Η θέση του ήταν πάντα επισφαλής στην αγέλη, αν έδειχνε τέτοια χαρακτηριστικά. Κάποιος άλλος θα "προστάτευε" και θα παρείχε το αίσθημα της ασφάλειας. Και έτσι συνεχίζουμε στρεβλά. Ίσως το segregation (διαχωρισμός), που ακόμα υπάρχει μεταξύ ανδρών και γυναικών, να εξυπηρετεί τη μερική συναισθηματική αποφόρτιση που χρειάζονται οι άντρες και μέχρι εκεί. Ένα απλοϊκό, "πουτάνες γυναίκες", ψίθυροι που πρέπει να μείνουν ψίθυροι μην και μας πάρουν χαμπάρι και όλα καλά. Μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία είναι όλο αυτό. Δεν κλαίμε γιατί μας το επιβάλουν, μας το επιβάλουν για να μην κλαίμε και μας φάνε οι αρκούδες - μόνο που δεν υπάρχουν πλέον αρκούδες. Οι αρκούδες είναι πλέον διαφορετικές και για να αντιμετωπιστούν χρειαζόμαστε τα όπλα της κοινωνικοποίησης και όχι ακόντια ή πέτρες. Και έτσι, αυτό είναι το ζητούμενο πλέον: να μιλήσουν και οι άντρες. Όχι για να πουν το "παράπονο" τους και να ισοφαρίσουν το γυναικείο δικαίωμα που, λόγω φύσης, εκφράστηκε πιο γρήγορα λόγω του φεμινισμού, αλλά για να δηλώσουν παρόντες σε αυτή την κουβέντα, σαν άνθρωποι.