Είναι OK να μην είσαι OK

Μιλάμε για δικαιώματα, παίρνουμε μέρος σε εκστρατείες, συμμετέχουμε σε πορείες, αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα.

Δεν γνωρίζω αν θα κατακτήσουμε απόλυτα την έννοια της διαφορετικότητας, αλλά γνωρίζω ότι δυσκολευόμαστε αφάνταστα να δεχτούμε την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Είμαστε οι πρώτοι που θα αποτάξουμε την αρνητική διάθεση, που θα προσποιηθούμε τη χαρά και την ανεμελιά, που θα το παίξουμε άνετοι σε έναν κόσμο που χρησιμοποιεί κλισέ τύπου «να περνάμε καλά» και «να εκπέμπουμε θετική ενέργεια», σε ένα πλήθος που διαφημίζει την πάση θυσία ευτυχία, ακόμα κι αν πρόκειται για θέατρο.

Θα νιώσουμε άσχημα στη λύπη, ένοχα στην απογοήτευση, απορριπτικά στο θυμό.

Θα το χρεώσουμε σε μας, θα είμαστε πάντα σε ετοιμότητα να βάλουμε τρικλοποδιά στον ήδη ταλαιπωρημένο εαυτό μας.

Αν αισθανθούμε άσχημα, θα πρέπει πολύ γρήγορα να συνέλθουμε και να ξαναγίνουμε «καλά».

Καλά ή σωστά;

Μετράμε την ψυχική διάθεση σε σχέση με το τι είναι κοινωνικά επιτρεπτό να αισθανόμαστε και, κυρίως, να ομολογούμε στους γύρω μας.

Είσαι λυπημένος ή είσαι για λύπηση;

Έχεις θυμώσει ή είσαι γκρινιάρης;

Έχεις απογοητευτεί ή είσαι αποτυχημένος;

Υπάρχουν δεκάδες άρθρα που θα σου πουν πώς σκέπτονται οι επιτυχημένοι και τι να αποφύγεις δια ροπάλου αν θέλεις να γίνεις ένας από αυτούς. Τα συναισθήματα δεν είναι ποτέ απόλυτα δικά μας.

Νευρωτικός ή ρεαλιστής;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ρατσισμός από αυτόν που αφορά στους ανθρώπους που αισθάνονται διαφορετικά.

Δεν μπορούν να κάνουν μια στάση στη θλίψη ή στο θυμό, χωρίς να παρέμβει κάποιος διορθωτικά για να τους νουθετήσει.

«Να είσαι ο εαυτός σου» είναι ίσως η πιο βλακώδης παραίνεση -ο εαυτός μας είναι πολλά πράγματα μαζί, φωτεινά και σκοτεινά και τα περισσότερα αδούλευτα.

Ποιος θέλει να γίνει εθελοντής θεατής στα μπαγκάζια που κουβαλάει ο άλλος στην ψυχή;

Γιατί να ονομάζεται «οργή» και όχι «κοιτάζω-τον-κόσμο αυτή τη στιγμή-και-μου-φαίνεται-άσχημος»;

Γιατί να είμαστε ευτυχισμένα ζόμπι όταν τα προβλήματα είναι υπαρκτά, πολλά και άλυτα;

Ακόμα και η ψυχοθεραπεία, είναι μια παρεξηγημένη διαδικασία.

Υποτίθεται ότι πρέπει να σε κάνει σοφότερο, όχι απαραίτητα πιο ευτυχισμένο.

Τουλάχιστον, όχι με τον τρόπο που ορίζουν την ευτυχία οι πολέμιοι των αρνητικών συναισθημάτων, ως συνήθεια δηλαδή που μπορεί να εγκατασταθεί τεχνητά.

Να καταρρέουν όλα και να χαίρεσαι επειδή βρήκες το σωστό νούμερο του μακαρονιού στο σούπερ.

Η Πολυάννα σε νέες περιπέτειες.

Πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα στην κακή διάθεση.

Το έχουν πει βέβαια και άλλοι: «Είναι οκ να μην είσαι οκ».

Απλά, δεν το λένε αυτοί που πρέπει, δηλαδή οι συγγενείς, οι φίλοι και οι συνάδελφοι στο γραφείο.

Σε αυτούς πρέπει πάντα να φέρεσαι σαν παρουσιάστρια σε πρωϊνάδικο για να επιβιώσεις.

Υπάρχουν υπέροχες λέξεις για τα αρνητικά συναισθήματα.

Ίσως τα συναισθήματα να βρίσκουν την απόλυτη έκφρασή τους και ταυτόχρονα τη θέση που τους αξίζει, στον γραπτό λόγο.

Τα παράγωγα της διαδικασίας συγγραφής, είναι οι μόνες αποδεκτές εκδοχές των συναισθημάτων, που δεν ομολογούνται ανοιχτά.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό eyedoll.