Η διαφορετικότητα των αρνητικών συναισθημάτων

Μιλάμε για δικαιώματα, παίρνουμε μέρος σε εκστρατείες, συμμετέχουμε σε πορείες, αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις στα κοινωνικά δίκτυα: δεν γνωρίζω αν θα κατακτήσουμε απόλυτα την έννοια της διαφορετικότητας, αλλά γνωρίζω ότι δυσκολευόμαστε αφάνταστα να δεχτούμε την πολυπλοκότητα των ανθρώπινων συναισθημάτων.

Είμαστε οι πρώτοι που θα αποτάξουμε την αρνητική διάθεση, που θα προσποιηθούμε τη χαρά και την ανεμελιά, που θα το παίξουμε άνετοι σε έναν κόσμο που χρησιμοποιεί κλισέ τύπου "να περνάμε καλά” και “να εκπέμπουμε θετική ενέργεια”, σε ένα πλήθος που διαφημίζει την πάση θυσία ευτυχία, ακόμα κι αν πρόκειται για θέατρο. Θα νιώσουμε άσχημα στη λύπη, ένοχα στην απογοήτευση, απορριπτικά στο θυμό. Θα το χρεώσουμε σε μας, θα είμαστε πάντα σε ετοιμότητα να βάλουμε τρικλοποδιά στον ήδη ταλαιπωρημένο εαυτό μας.

Αν αισθανθούμε άσχημα, θα πρέπει πολύ γρήγορα να συνέλθουμε και να ξαναγίνουμε “καλά”.

Καλά ή σωστά;

Μετράμε την ψυχική διάθεση σε σχέση με το τι είναι κοινωνικά επιτρεπτό να αισθανόμαστε και, κυρίως, να ομολογούμε στους γύρω μας.

Είσαι λυπημένος ή είσαι για λύπηση; Έχεις θυμώσει ή είσαι γκρινιάρης; Έχεις απογοητευτεί ή είσαι αποτυχημένος; Υπάρχουν δεκάδες άρθρα που θα σου πουν πώς σκέπτονται οι επιτυχημένοι και τι να αποφύγεις δια ροπάλου αν θέλεις να γίνεις ένας από αυτούς.

Τα συναισθήματα δεν είναι ποτέ απόλυτα δικά μας.

Νευρωτικός ή ρεαλιστής;

Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ρατσισμός από αυτόν που αφορά στους ανθρώπους που αισθάνονται διαφορετικά. Δεν μπορούν να κάνουν μια στάση στη θλίψη ή στο θυμό, χωρίς να παρέμβει κάποιος διορθωτικά για να τους νουθετήσει.

“Να είσαι ο εαυτός σου” είναι ίσως η πιο βλακώδης παραίνεση – ο εαυτός μας είναι πολλά πράγματα μαζί, φωτεινά και σκοτεινά και τα περισσότερα αδούλευτα. Ποιος θέλει να γίνει εθελοντής θεατής στα μπαγκάζια που κουβαλάει ο άλλος στην ψυχή;

Αυτό που πρέπει να αναγνωριστεί είναι το δικαίωμα στην κακή διάθεση.

Υπάρχουν υπέροχες λέξεις για τα αρνητικά συναισθήματα. Ίσως τα συναισθήματα να βρίσκουν την απόλυτη έκφρασή τους και, ταυτόχρονα, τη θέση που τους αξίζει, στον γραπτό λόγο. Τα παράγωγα της διαδικασίας συγγραφής, είναι οι μόνες αποδεκτές εκδοχές των συναισθημάτων που δεν ομολογούνται ανοιχτά.