Η Ψυχολογική Αξία των Χριστουγέννων ή Πώς θα Περάσουμε Φέτος Καλά με Λιγότερα…

Φανταστείτε το ακόλουθο σενάριο:

«…Μια γυναίκα ξυπνάει το πρωί. Το ημερολόγιο στον τοίχο δείχνει παραμονή Πρωτοχρονιάς. Τινάζοντας τα σεντόνια από πάνω της, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει το πόσο γρήγορα ο χρόνος περνά, αποφασίζει να φερθεί ανάλογα. Έχει διαβάσει στα περιοδικά πως η σωστή ατμόσφαιρα ξεκινάει μέσα από το σπίτι κι έτσι μπαίνει στη διαδικασία να το τακτοποιήσει: σκούπισμα, ξεσκόνισμα, συγύρισμα, παρκετάρισμα και πάλι πλύσιμο, σιδέρωμα, εποχιακή διακόσμηση. Έπειτα θυμάται τα δώρα κι έτσι ξεχύνεται στην αγορά να ψωνίσει ηλεκτρονικά παιχνίδια στα παιδιά. Ωστόσο, έχει προσκαλέσει για ρεβεγιόν στο σπίτι μερικούς συγγενείς και βιάζεται να μαγειρέψει. Γύρω στο μεσημέρι, ξεμπερδεύει τα καλώδια από τα φωτάκια που φύλαγε στο ντουλάπι από τον προηγούμενο χρόνο ενώ το τραπέζι στρώνεται, το κρέας μπαίνει στο φούρνο, το κρασί τσεκάρεται για την κατάλληλη θερμοκρασία. Τρέχει να πάρει το κουστούμι από το καθαριστήριο, στέλνοντας ταυτόχρονα ευχές από το κινητό σε όσους κατάφεραν να δραπετεύσουν από την πόλη. Επιστρέφει στο σπίτι για να κάνει ένα γρήγορο ντους, να ντυθεί και να ανοίξει την πόρτα σε άλλη μια τυπική συγκέντρωση που απέχει έτη φωτός από τον δικό της ορισμό της διασκέδασης. Στο μεταξύ, τα παιδιά έχουν μετατρέψει το σαλόνι σε πεδίο μάχης, πατώντας πάνω σε γυαλιστερά χαρτιά και σκορπώντας ψίχουλα στο πάτωμα από τα κουλουράκια κανέλας της γιαγιάς αλλά η γυναίκα δεν βλέπει τίποτα από όλα αυτά. Αν και κουρασμένη αυτή την εποχή του χρόνου, παίρνει μια βαθιά ανάσα, βγάζοντας το παλτό της, ετοιμοπόλεμη, ακόμα δυνατή, έτοιμη για όλα. 'Η μήπως όχι; Κάπου ανάμεσα στην κουζίνα και το χωλ, εκεί δεξιά, στον μεγάλο καθρέπτη του τοίχου που είχε στολίσει με χρωματιστά λαμπιόνια, το μάτι της πέφτει στιγμιαία πάνω σε μια γνωστή φυσιογνωμία. Μια θηλυκή φιγούρα με σφιγμένα τα χείλη και κουρασμένο μέτωπο τη χαιρετά από μακριά. Κάτι της θυμίζει, αλλά η γυναίκα δεν τη γνωρίζει. Έτσι, την προσπερνά. Για ακόμη μια χρονιά. Μπαίνει μέσα στο δωμάτιο, αλλάζει ρούχα, φοράει ένα πρόχειρο χαμόγελο, το κουδούνι χτυπάει, όλα είναι έτοιμα, τρέχει ν’ ανοίξει την πόρτα, τρία-δύο-ένα: κυρίες και κύριοι οι γιορτές είναι εδώ – ευτυχισμένο το 2019!»

Φαντάζει απίθανο; Κι όμως, είναι μόνο ένα απόσπασμα από την καθημερινότητά μας σε εορταστικό φόντο, μια γεύση από την υπερβολή που μας διακρίνει λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον παλιό χρόνο με την ελπίδα ότι - όταν έρθει το αύριο - τα πράγματα θα είναι επιτέλους διαφορετικά και όλες μας οι ευχές θα έχουν ως δια μαγείας πραγματοποιηθεί: καινούρια ρούχα φορεμένα πάνω από παλιές ιδέες, αποφάσεις ζωής που θα μείνουν στο ντουλάπι, αδιάφορες έξοδοι, επιπόλαια έξοδα, ξόδεμα γενικώς και σχέσεις που δεν οδηγούν πουθενά, είναι μερικές λεπτομέρειες από το ρεπερτόριο των γιορτών που ανακυκλώνεται. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι κατά την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων βιώνουν συναισθήματα μοναξιάς και αβοηθησίας, μισώντας κάθε δευτερόλεπτο της επίπλαστης χαράς που προάγουν οι τηλεοπτικές εικόνες, οι ταινίες και οι διαφημίσεις. Γιατί η αλήθεια είναι ότι, οι ημέρες των εορτών, δεν αποτελούν άλλη μια ευκαιρία για να φορτώσουμε την πιστωτική μας κάρτα, ούτε απαραίτητα η κατάλληλη εποχή για να οργανώσουμε συναρπαστικά ταξίδια προκειμένου «ν’αλλάξουμε παραστάσεις» κάπου αλλού: κανένας προορισμός δεν είναι ειδυλλιακός από μόνος του.

Αυτές τις γιορτές, ας αφιερώσουμε χρόνο για περισυλλογή και αυτοκριτική. Ας δώσουμε προτεραιότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις ως αντίδοτο της μιζέριας. Οι φίλοι και οι άνθρωποι που μας αγαπούν είναι το καλύτερο γιατρικό ενάντια στη κακοκεφιά. Ας γίνουμε «φιλικοί προς το περιβάλλον», όχι μόνο στέλνοντας χειροποίητα δώρα σε αυτούς αντί για ακριβά υποκατάστατα ευτυχίας, αλλά δίνοντας έμφαση στις ομάδες και την επικοινωνία. Ας δημιουργήσουμε έναν παραπάνω πραγματικό φίλο, αντί για 1.364 διαδικτυακούς. Και τελικά, ας νοιώσουμε καλά με λιγότερα. Γιατί αυτή ακριβώς είναι η ουσία: τις περισσότερες φορές είμαστε πολύ καλά, αλλά δεν νοιώθουμε έτσι. Για την κακή μας ψυχολογική κατάσταση δεν φταίει ούτε η εμφάνιση, ούτε τα κιλά, ούτε τα αγαθά που δεν έχουμε ακόμα αποκτήσει, ούτε οι άνθρωποι τους οποίους δεν έχουμε ακόμα κερδίσει. Φταίει η βιασύνη μας να καταναλώσουμε αγαθά, προνόμια, σχέσεις. Φέτος, λοιπόν, ας κάνουμε τη διαφορά. Προσφέρονται, άλλωστε, οι καιροί. Χρειάζεται μια κρίση να μας οδηγήσει στη σωστή κρίση. Πότε θα καταλάβουμε μια για πάντα, πως η αληθινή ευτυχία θέλει δουλειά και δεν είναι ουρανοκατέβατη;