Κρίση πανικού

"Το φανάρι της παραλιακής οδού είχε ανάψει κόκκινο. Η Μαρία άφησε το πόδι από το γκάζι, τέντωσε την πλάτη της και κατέβασε το τζάμι του αυτοκινήτου μέχρι τη μέση για να πάρει μια βαθειά ανάσα από θάλασσα. Ήταν ένα γλυκό απόγευμα και η βροχή είχε καθαρίσει την ατμόσφαιρα. Αν κοίταζες απέναντι, μπορούσες να δεις τα βουνά να λάμπουν από μακριά, καθώς το φως του ήλιου που έδυε, έπεφτε πάνω τους.

Έριξε μια γρήγορη ματιά στον πλαϊνό καθρέφτη. Χτένισμα, μακιγιάζ, άψογα. Η διάθεση στα ύψη. Αυτή τη συνάντηση, την περίμενε εδώ και εβδομάδες. Χαμογέλασε στη σκέψη, έβαλε πρώτη ταχύτητα και – καθώς το χρώμα στο φανάρι άλλαζε σε πράσινο - ετοιμάστηκε να στρίψει στη γωνία. Λίγα τετράγωνα παρακάτω, θα συναντούσε τον Αλέξη.

Η Μαρία παρατήρησε ότι ήταν λίγο σφιγμένη, αλλά αυτό ήταν φυσιολογικό αφού επρόκειτο για το πρώτο ραντεβού. Οι παλάμες της είχαν ιδρώσει και αισθανόταν ότι το τιμόνι τής γλιστρούσε στις στροφές. Δεν περίμενε να είχε τόση αγωνία, λες να γούσταρε τον Αλέξη σοβαρά; Κούνησε το κεφάλι της δεξιά-αριστερά για να ξεμουδιάσει, αλλά αυτό την έκανε να ζαλιστεί. Μα, τι στο καλό…ο οδηγός πίσω της, άρχισε να κορνάρει. Τι την είχε πιάσει επιτέλους; Βρήκε μια θέση και σταμάτησε απότομα το αυτοκίνητο στο πλάι για να συνέλθει.

Κατέβασε τα παράθυρα στο φουλ, πρόλαβε να σβήσει τη μηχανή. Ένοιωσε τους παλμούς της καρδιάς μέσα από τη μπλούζα της να αυξάνονται. «Να πάρει» σκέφτηκε «γίνομαι όλο και χειρότερα και θα αργήσω κι από πάνω». Παράξενο, δεν της είχε συμβεί κάτι τέτοιο εδώ και πολύ καιρό. Αισθανόταν ένα πόνο στο στήθος, κρέμασε το λαιμό της έξω από το παράθυρο με δυσφορία, πιάστηκε από την πόρτα και προσπάθησε να την ανοίξει για να πεταχτεί έξω.

«Δεν μπορώ να αναπνεύσω, δεν μπορώ να αναπνεύσω» επανέλαβε από μέσα της. Της είχε κοπεί η αναπνοή. Έριξε το σώμα της μπροστά, σκέφτηκε ότι μπορεί και να λιποθυμούσε. Έβαλε τα χέρια της στο λαιμό, είχε ναυτία. Καθώς άνοιγε το στόμα για να κάνει εμετό στο δρόμο, το τηλέφωνο στο κάθισμα του συνοδηγού κουδούνισε, αλλά αυτή δεν μπορούσε να απαντήσει.

Η Μαρία βγήκε έξω, κάθισε σε ένα πεζούλι και έχωσε το κεφάλι ανάμεσα στα πόδια της. Τώρα έτρεμε ολόκληρη. Από το μυαλό της περνούσαν δεκάδες σκέψεις. Σκεφτόταν ότι ήταν μόνη, στην άκρη του δρόμου, χωρίς βοήθεια.. Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και κάθε ανάσα ήταν μια αγωνία.

Σκέφτηκε ότι θα πέθαινε. Εκείνη τη στιγμή. Εκεί πέρα.

«Βοήθεια!» πρόλαβε να φωνάξει λαχανιασμένη πριν γύρει το κεφάλι στο πλάι και χάσει τις αισθήσεις της.

Έτσι τη συνάντησα. Παραλίγο να σκοντάψω πάνω της, βγαίνοντας από το γραφείο μου, ένα κουβάρι το σώμα της στο πεζοδρόμιο, με τον ιδρώτα να κυλάει στα αυλάκια του λαιμού.

«Είσαι καλά;» της χτύπησα ελαφρά την πλάτη, όπως μας είχαν μάθει στο μάθημα των Πρώτων Βοηθειών.

Είχε μόλις αρχίσει να συνέρχεται. Άνοιξε τα μάτια και κοίταξε τριγύρω σαν χαμένη.

Όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί, άρχισε να κλαίει βουβά και μετά όλο και περισσότερο και πιο πολύ. Στο τέλος, από τα αναφιλητά τράνταζε ολόκληρο το σώμα της.

Δεν υπήρχε καιρός για χάσιμο. Άνοιξα την τσάντα μου. Ψαχουλεύοντας έφτασα σε αυτό που ήθελα. Έβγαλα τη χάρτινη σακούλα, την έδωσα στη Μαρία και είπα:

«Έλα να πάρουμε μια βαθειά εισπνοή σε επτά χρόνους. Και μετά θα βγάλουμε τον αέρα, ακόμα πιο αργά. Θα σου δείξω, πάμε μαζί».

Χρειάστηκε αρκετός χρόνος και πολύ ενθάρρυνση για να σταθεί στα πόδια της. Σηκώθηκε πάνω, ξεσκόνισε τα ρούχα της και με κοίταξε με ενοχή.

«Είναι η πρώτη φορά που αισθάνεσαι έτσι;» τη ρώτησα.

«Η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό» απάντησε αυτή.

«Νόμιζα ότι μου είχαν εξαφανιστεί. Τώρα αισθάνομαι χάλια. Πώς γίνεται να το παθαίνω ακόμα κι όταν είμαι ευτυχισμένη;»

Λίγο αργότερα μπήκε ξανά στο αμάξι της. ‘Όχι τόσο ανέμελη, περισσότερο προβληματισμένη, αρκετά φοβισμένη, αλλά καλά. Είχε κάποιον που ήθελε πολύ να συναντήσει και ένα υπέροχο φθινόπωρο μπροστά της.

Για αρκετό καιρό ακόμα όμως και μέχρι να ολοκλήρωνε τη θεραπεία, η ζωή της επρόκειτο να χτυπάει στους ρυθμούς μιας κρίσης πανικού..."

*Η κρίση πανικού μπορεί να είναι μία από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες για έναν άνθρωπο, ιδιαίτερα όταν αυτός τη βιώνει για πρώτη φορά. Τα συμπτώματά της μοιάζουν πολύ με αυτά μιας καρδιακής προσβολής. Οι επαναλαμβανόμενες κρίσεις μπορεί να πάρουν τη μορφή μιας αγχώδους διαταραχής. Ποτέ δεν ξέρει κανείς πότε μπορεί να «ξαναχτυπήσει» μια κρίση πανικού, εφόσον δεν έχει αντιμετωπιστεί σωστά από την πρώτη της εμφάνιση. Το εύρος και η σοβαρότητα των συμπτωμάτων της κρίσης πανικού, εξαρτώνται κατά πολύ από το ίδιο το άτομο, τις ψυχικές του αντοχές, την προσωπικότητα και την προηγούμενη εμπειρία του σε θέματα διαχείρισης άγχους. Τέλος, οι κρίσεις πανικού δεν εξαφανίζονται ως δια μαγείας. Για περισσότερες πληροφορίες, συμβουλευτείτε τον ψυχοθεραπευτή σας.