Αναζήτηση
- Δέσποινα Λιμνιωτάκη, Ψυχολόγος MSc
"Είμαι Καλά"*
Τα σώματα μας είναι χάρτες πάνω στους οποίους έχει χαραχθεί όλη η ανείπωτη ιστορία της ζωής μας.
Νομίζουμε ότι μπορούμε να περιγράψουμε με το λόγο όλα αυτά που μας συμβαίνουν, τον πόνο, το φόβο, το άγχος, το θυμό, τις πολλαπλές ματαιώσεις της προσωπικής μας πορείας: είναι το σώμα όμως που γνωρίζει τι πραγματικά μας έχει συμβεί και το σώμα που έχει την πρώτη και την τελευταία λέξη.
Καθώς το σώμα μεγαλώνει, συσσωρεύει αξεδιάλυτα μυστικά, αναλαμβάνει τα «σκουπίδια» που του πετούν οι άλλοι με στωικότητα και ισχυρίζεται ότι μπορεί να συνεχίσει την πορεία του κόντρα στη λογική, μαζεύει, συρρικνώνεται, σκληραίνει. Κάπου εκεί ερχόμαστε για πρώτη φορά σε επαφή με τη νόσο που πολύ βολικά ονομάζουμε «μέση ηλικία» ή «κακές συνήθειες», αν όχι κάτι σοβαρότερο. Κάπου εκεί βάζουμε τη γυμναστική στην καθημερινότητα ή τις πρασινάδες στη διατροφή μας, όταν στην πραγματικότητα πρέπει να αναζητήσουμε την αυθεντικότητα στον τρόπο ζωής, το νοιάξιμο των άλλων, τις αλήθειες που αποφύγαμε να κοιτάξουμε κατάματα, επί χρόνια. Κυρίως όμως, χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε σε αυτό το κάστρο που ονομάζεται σώμα, όταν έχουμε συνηθίσει να κοιτάμε τη ζωή έξω από αυτό, σαν τα θύματα συστηματικής κακοποίησης που περιγράφουν εξωσωματικές εμπειρίες, σαν τους ανθρώπους που έχουν παραδώσει το κορμί τους στη βία, την αδιαφορία, την κατάχρηση από κάποιους άλλους: χρειάζεται να ανακαταλάβουμε αυτό που κάποτε ήταν δικό μας.
