Δύο ταινίες, μία σειρά και ένας πίνακας: ένα ταξίδι φυλομετάβασης μέσα από την Τέχνη (αποσπάσματα ημερολογίου)

1. Falling Down ή ο άνθρωπος που δε θέλεις να γίνεις (ή ο Θυμός)

Η συνειδητοποίηση της κατάστασης και η αποφυγή της κατάρρευσης με τη βοήθεια μιας ταινίας.

Ποτέ δεν ήμουν καλή με τον θυμό. Οι συνθήκες (σχολικό bullying και οικογενειακό περιβάλλον), με έμαθαν να μην τον εκφράζω και να τον συγκεντρώνω. Σημειώνω: αυτό είναι το κομμάτι του, που φοβάμαι περισσότερο). Και ήρθε αυτή η ταινία, να μου δείχνει ποιος δεν θέλω να γίνω. Όταν την πρωτοείδε τρόμαξε μέσα του με την ταύτιση με τον αντιήρωα και τις πράξεις βίας του. Το ίδιο συνέβαινε κάθε φορά που την έβλεπε. Αυτό που δε θέλεις να γίνεις και μέσα σου συνειδητοποιείς πως εύκολα μπορεί να σου συμβεί, να σου παρουσιάζεται στη μεγάλη οθόνη. Η μεγάλη ανατριχίλα σε δύο ώρες. Την προτελευταία φορά που την είδα, όντως στο μεταίχμιο και με περισσότερες ερωτήσεις από απαντήσεις, τρόμαξα περισσότερο. Ο Θυμός πλησίαζε. Και από υπόκωφος και συμπιεσμένος θα έκανε την έκρηξη.

Βράδυ, στις 27 Σεπτέμβρη 2024 την είδα ξανά . Η ταινία δεν με άγγιξε καθόλου. Και ήταν

σημαντικό. Ο μεγάλος Θυμός δεν υπήρχε. Άλλος άνθρωπος. Και ναι, το πιο έντονο που μπορώ να πω πια σε τέτοιες καταστάσεις είναι το «τίποτα» στην ερώτηση τι «έχεις». Μια απάντηση που πολλοί κοροϊδεύουν αλλά η οποία είναι πολύ βαθιά γιατί για εμένα σημαίνει είτε πως δεν αισθάνομαι αρκετά κοντά σου και αρκετά ευάλωτη για να εκφραστώ ή πως δεν ρισκάρω να εκφραστώ γιατί σέβομαι τη σχέση μας.

1. Blade Runner ή το τρανς βίωμα σε μία ατάκα ή ένα σενάριο που σε περιγράφει

Ο φόβος και η αγωνία για να Ζήσεις. Πραγματικά και αυθεντικά. Μέσα από ένα Αριστούργημα.

Αμέσως πριν ξεκινήσει ο μεγαλειώδης μονόλογος στο τέλος του Blade Runner, ο Ρόι Μπάτυ λέει στο Ντέκαρτ (πρόχειρη μετάφραση δική μου): «Τι εμπειρία το να ζεις στο φόβο έτσι δεν είναι; Αυτό σημαίνει να είσαι σκλάβος» (Quite an experience to live in fear, isn’t it? That’s what it means to be a slave.) Η ατάκα πάντα με γοήτευε, αλλά ποτέ τόσο, όσο από τότε που ξεκίνησα τη φυλομετάβαση. Γιατί το τρανς βίωμα είναι ξεχωριστό για την καθεμιά και τον καθένα από εμάς αλλά αυτό το έχει κοινό: το φόβο και το ξεπέρασμα του. Η μετάβαση είναι σπάσιμο συνόρων και στεγανών και κάθε σπάσιμο έχει πάντα μα πάντα ένα κομμάτι φόβου. Ακόμα και η συνειδητοποίηση του ποια είσαι, είναι χρονικό σημείο φόβου. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κοινωνικά είσαι σκλαβωμένη σε ένα σύστημα το οποίο σου έχει φορέσει τις αλυσίδες του βιολογικού σου φύλου. Και εσύ καλείσαι να το σπάσεις. Και έρχεται η στιγμή που το σπας. Γιατί οι αλυσίδες είναι για να σπάνε.

Πέρα από τη σκηνή, το σενάριο συνολικά για εμένα έχει σημασία. Τι θέλουν οι Ρέπλικες; Την ευκαιρία να Ζήσουν. Την ευκαιρία να αποκτήσουν το πιο πολύτιμο πράγμα που έχουμε οι άνθρωποι και μας διαφοροποιεί: την αυθεντική ενσυναίσθηση και τη συμπόνοια. Αυτό είναι το βιώμα του πριν μου. Μια φλατ, συναισθηματικά πενιχρή, ζωή. Μια Ρέπλικα (ανθρώπου). Μισή ζωή. Η οποία ξεκίνησε να ανοίγει όταν είπα το «Με λένε Χριστίνα και είμαι γυναίκα» και συνέχισε το άνοιγμα της με την ορμονοθεραπεία και την απελευθέρωση μέσα από αυτήν. Δεν ξέρω αν αυτό που περιγράφω είναι βιοχημικό ή ψυχολογικό αποτέλεσμα, από συζητήσεις με άλλες τρανς γυναίκες και εμπειρία, πιστεύω πως είναι και τα δύο. Σίγουρα όμως  ΓΝΩΡΙΖΩ  πως το φάσμα συναισθημάτων που μου είναι προσβάσιμο είναι διευρυμένο. Από τα 16 χρώματα στα εκατομμύρια. Διευρυμένο και σε καθαρότητα και ένταση. Και η ενσυναίσθηση. Και μέσα από όλα αυτά, η Ύπαρξη μου. Είναι το κομμάτι της μετάβασης που δεν θα άλλαζα με τίποτα και ο πλούτος μου.

1. Η σειρά Carnival Row, στο Amazon Prime - η μετάβαση, αφήνοντας το προνόμιο, νυχοπατώντας προς το στόχο

Εσωτερική σύγκρουση, ακρωτηριασμένα φτερά από παιδί, ηθελημένη απώλεια του προνομίου. Θυμίζει κάτι ; Θυμίζει.

Σε αυτή τη σειρά με αισθητική βικτωριανής Αγγλίας, ο Orlando Bloom παίζει το ρόλο ενός επιθεωρητή της αστυνομίας, σε ένα πολιτικά φορτισμένο κόσμο και κοινωνία όπου άνθρωποι και μυθικά πλάσματα, όπως νεράιδες, συμβιώνουν. Τα μυθικά πλάσματα είναι πρόσφυγες και είναι συγκεντρωμένα κατά βάση σε μια γειτονιά που λέγεται Carnival Row και η οποία κατά τη διάρκεια της πλοκής μετατρέπεται σε γκέτο. Ο Rycroft (o χαρακτήρας που παίζει ο Orlando Bloom ) αναλαμβάνει να εξιχνιάσει κάποια ειδεχθή εγκλήματα. Η πλοκή κινείται μέσα από εγκλήματα, μία υπέροχη ιστορία αγάπης και την εξερεύνηση της απομόνωσης και των διακρίσεων ενάντια στον «Άλλο».

Τη σειρά την έχω δει δύο φορές. Πριν ξεκινήσω τη μετάβαση. Την πρώτη, σε φάση αμφισβήτησης και με την ελπίδα να μη χρειαστεί να τραβήξω τα πάντα στο τέρμα, είχα συγκλονιστεί με τον Rycroft που ανακαλύπτει πως δεν είναι 100% άνθρωπος αλλά υβρίδιο ανθρώπου και νεράιδας και του οποίου οι γονείς του έκοψαν τα φτερά όταν ήταν μικρό παιδί για να απολαύσει το ανθρώπινο προνόμιο και την εντός κοινωνίας ζωή. Όμως, στο όνομα της αυθεντικότητας του, των αρχών του και της αγάπης του, επιλέγει να εγκλειστεί στο γκέτο με τα μυθικά πλάσματα. Η ιστορία αγάπης του συνεχίζεται .

Τη δεύτερη φορά δε χρειάστηκε να προχωρήσω πέρα από την εισαγωγή για να κλάψω. Η απεικόνιση της βάδισης - πετάγματος της νεράιδας σε στιγμιότυπα-σεκάνς με την οποία ξεκινάνε τα επεισόδια, αρκούσε. «Είσαι; Είσαι». Κλαις. Σε κάθε επεισόδιο, στην αρχή. Γιατί αυτή η φιγούρα είσαι εσύ. Σε αναγνωρίζεις.

Τώρα, πια η νεράιδα είναι αποτυπωμένη μόνιμα στο μπράτσο μου με τατουάζ. Για να μου θυμίζει συνέχεια από που ξεκίνησα και πως πια, επιστροφή δεν υπάρχει. Αυτή η νεράιδα στο μπράτσο είναι η υπενθύμιση ύπαρξης και ταυτόχρονα η επανάκτηση του σώματος μου. Παραμένει στο δέρμα του μπράτσου μου,γιατί η μελάνη του τατουάζ έχει εγκιβωτιστεί κάτω από τα πρώτα στρώματα της επιδερμίδας μου, από κύτταρα του ανοσοποιητικού μου, ώστε να μην προχωρήσει πιο βαθιά στον οργανισμό μου. Είναι εγώ Το δανεικό σώμα του παρελθόντος, πια είναι δικό Μου.

1. Ο Πίνακας : Νυχτερινή Περιπολία, Ρέμπραντ

Υπήρχε ένας πίνακας τον οποίο έχει δει άπειρες φορές, και ο οποίος τον μάγευε, σε σημείο να τον κοιτάει συνεχόμενα: η Νυχτερινή Περιπολία του Ρέμπραντ. Είχε περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα να τον χορταίνει με δάκρυα στα μάτια συγκλονισμένος από το μεγαλείο της Τέχνης. Τον έχει δει ελεύθερο, πίσω από τζαμαρία, χωρίς τη κορνίζα και η αντίδραση ήταν πάντα η ίδια: δάκρυα δέους και εντυπωσιασμός. Εκτός από φέτος. Που και πάλι πήγα να τον δω και πάλι ανέμενα την ίδια αντίδραση και εισέπραξα ουσιαστικά κάτι διαφορετικό. Η Νυχτερινή Περιπολία παρέμενε μεγαλειώδης και υπέροχη. Αλλά δεν ήταν η ίδια. Ή μάλλον, δεν ήμουν η ίδια όπως πέρσι. Τη χαιρέτησα σαν παλιά φίλη και πήγα να δω τους υπόλοιπους πίνακες του μουσείου. Αισθάνθηκα προσωρινά φτωχότερη, σαν να έχασα κάτι. Αλλά ταυτόχρονα νιώθω μια νέα προσμονή: να βρω τον πίνακα της Χριστίνας. Αυτόν που θα καθηλώνει εμένα στην θέα του με δάκρυα στα μάτι. Καινούρια Ζωή, καινούριο Ταξίδι, καινούριος Πίνακας.

Και έτσι, με αφορμή, δυο ταινίες, μία σειρά και έναν πίνακα, παίρνετε μια κλεφτή ματιά του Ταξιδιού μου προς την αυθεντική ζωή. Γιατί υπάρχουμε, ζούμε δίπλα σας και έχουμε υπέροχες ιστορίες να σας πούμε. Και θέλουμε να τις ακούσετε. Και για εμάς και για εσάς. Και όπως συμβαίνει σε κάθε μετάβαση, τα πέπλα που την καλύπτουν σηκώνονται αργά ή γρήγορα. Ακόμα ένα σηκώθηκε σήμερα.